ağlıyordum gene sinirlenmişim sanırım..yaşımı boşver ama bir görecen beni hüngür hüngür ağlıyorum yanaklarımdan damlalar süzülüyor. iğrençleşme! öyle sümük mümük yok. hem benim burnum sümük üretmez ki.. her neyse, oturmuşum soğuk beton merdivene, küfürler ediyorum o'na..

-oturucam burda soğuk soğuk, ishal olucam

dedim diğer benliğime.. diğer benliğimin içine annem kaçmış sanırsam 'ne bok yiyorsan ye' dedi.
uzatmayalım ama o çocuğunda ağzına sıçıcam hani. seviyorum dedim, sümüklü dedi bana. bende geçtim ağlıyorum işte.. bir el kamburlaşan sırtıma doğru, sıcacık.. sanırsam 28. omurumda hissetim o eli.. 27'de olabilir. o civarlarda gezdirdi işte. sonra omzumu tuttu, gözlerime bakmak için çömeldi..

-beni sevsen olmaz mı...?

sanırım ilan-ı aşk ettiğim çocuğun sınıf arkadaşıydı ve tüm olanlara şahit olmuştu. ama sesindeki şefkati ve aşkı sezebiliyordum.. durdum..düşündüm..

o an tek düşündüğüm şey; sümüğümün akmış olma ihtimaliydi. neyseki benim burnum sümük üretmiyordu. şimdi ne cevap verebileceğime odaklanabilirdim.. bu düşünceler ışın hızıyla kafamdan geçmekteyken tekrar o şefkat dolu sesini gözlerimin içine fırlatırcasına:

-o'nun yerine de benim dudaklarımı öpsen olmaz mı..?

hayır, hayır sübyancılığa varmıyordu. iş, şefkatlik boyutundan çıkıp bir aşk elbisesi geçirmekteydi.. cevap vermedim..o'nun bana yaklaşan dudakları karşısında mesafe azaldıkça konuşma ihtimalim tükürük bezlerimin ürettiği tükürüğe bağlıykan bu mümkün olamazdı..sanırsam öpüşmak böyle bir şey olmalıydı.. ayrıntıları anlatmayacağım elbetteki..

her neyse sonuç olarak böyle bir şey yaşamak isterdim sanırım..neyse ki burda anlatılan kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünü..