oyle bir istiyorum ki olmeyi kurtulmak falan istiyorum ötenazi hakkim olsa kullancam o derece

ölüm bir son olabilir mi hiç ? başlangıcı ölüm olmayan bir hayatın sonu ölüm olur mu hiç ?

ölüm bir kurtuluş mu ? diğer tarafta ne olacağını kim bilebilir ?

tezer özlü'nün yaşamın ucuna yolculuk adlı kitabından bir kenara not ettiğim bazı cümleler (seçtiğim bu cümleler italyan yazar cesare pavese'nin intihar ettiği şehri ve o şehirde çokça bulunduğu mekanları gezen özlü'nün hayranı olduğu yazarın intiharıyla ilgili kendince yorumları) :
"bu koridorlar -burada bahsettiği koridor pavese'nin intihar ettiği otelin koridoru-, ölümden geri dönüşe olanak tanımayan, dar, karanlık, uzun, boğucu, yalnız, acı, acımasız koridorlar."
"...yalnız ölmek için değil, ölüme hazırlanmak için de. bunlar uzun uzun düşünülerek yaşanılmış yerler:..., torino'nun yalnız ve ılık yaz akşamlarında uzun uzun yaşanılmış, hazırlanmış bir intihar bu."
"'ölüm bir şey değil. ölüm hiçbir şey değil.' diyor svevo son olarak. ya intihar."
"...bu mektuptan sonra 'unita' gazetesine gidiyor. ölüm haberini verecek yazı için fotoğrafını da kendi seçiyor. yavaş hazırlanmış, yıllar boyu yaşanmış bir intihar."

imkansız bir aşkın yaşattığı duygulardan kurtulmak için başvurulabilecek en etkili yöntem.

herkesin öleceği bu filmde sonunu beklemeden filmi kapatmak gibidir. daha dur bi sonunda ne olacak izleyelim.

"yapmayın, etmeyin kardeşim" dediğim eylem.

ruhumu daraltan başlıktır insanların acılarını hor görmüyorum ama az biraz güçlü olun be kardeşim.

türkiye'deki her bireyin bir kerelik de olsa düşündüğü eylem.

artık gücüm kalmadı ne bir dost ne bir arkadaş hiç kimsem yok ben bile kendimi sevemezken ve de kendi kendimden nefret ederken aynalara bile bakamazken hayat hiçbir tat vermiyor artık kimse de yardım elini uzatmiyor

bir kişinin kendi isteğiyle hayatını sonlandırması. bununla mücadele etmemiz gerektiğini düşünüyorum.

ileri yaslardakiler icin destekledigim eylem. insan 35'ten sonra dusmeye basliyor. 50-70 dusus hizlaniyor. 70-80 arasi bireyler hayat kalitesinden kaybediyor. 80 sonrasi ise hayattan zevk almak neredeyse olanaksiz 90 ve ustu ise kucuk bir azinlik disinda yardim alamadan yasayamayacak hale geliyor. eger herhangi bir nedenden daha once gitmezsem, 70 civari, 3 asagi bes yukari bir yasta, hayat kalitemi kaybetme oranina bagli olarak gerceklestirecegim eylem.

kendi ölümüne karar verdiğin asil bir duygu durumu. azıcık cesaret, birazcık öfke nöbetiyle sinir krizi geçirilen anlarda, bedenin sinirden uyuştuğunda, eğer ki bu girişim başarılı olursa acının minumum olacağını düşündüğüm eylem. depresyon ve bilimum diğer psikolojik bozukluklarda yükselme varsa bu eğilim gün geçtikçe şiddetli bir hal alabilir.

başarılı suicidal eylemi olan bir kişinin buraya yazamayacağı eylemdir.

intihar edenlerin çoğunlukla intihar kelimesini ağzına en az alan hatta hiç almayanlar olduğu ve gerçekleştirenlerin zayıf değil güçlü olduklarını düşündüğüm eylem.

bireyin, kendi yaşamını sona erdirmesi eylemi. sıklıkla düşünülendir.

bir insanın yapabileceği en kötü şeylerden biri bu olsa gerek. 100 lerce yolcusu ile birlikte uçağı dağa çarpıp intihar eden pilotlardan tutun da çoluk çocuk masum insanların kol gezdiği bir yerde kendini infilak eden şeref yoksunu teröristlere kadar çeşitli türü var. bir insanın kendi canına kıyması ve her şeyi ardında bırakması her halükarda çok üzücü.
bunlardan bağımsız, bu duyguya sanırım inançsız insanlar daha çok kapılıyor. her şeyi tüketen insan bir çıkış noktası olarak intiharı seçebilir fakat inanan insanlar sorunları bir şekilde tanrıya dayandırıp tüm yüklerinden sıyrılabilir.

bir kurtuluş değildir, arkandakilere büyük acılar bıraktırır.

cesaretim olsa anında yapacağım eylem

yapmayın arkadaşlar, aklınızın ucundan bile geçmesin bu. eğer intihar etmeyi kafana koyduysan durup şöyle düşün, "ulan ben hayatımı bitirmeyi göze alıyorum, her şeyi silmeyi göze alıyorum, neden bunu ölerek yapayım?" madem bu kadar vazgeçilebilir bir hayatınız var, o zaman her şeyi siktir edip başka bir şehirde belki başka bir ülkede yaşamayı her şeyi sıfırlamayı düşünmüyorsun? işini bırak, eşini bırak, aileni bırak... zaten vazgeçmişsin her şeyden, o zaman seni tutan ne? bence bu raddeye gelmiş her insan aslında hayatındaki en cesur anındadır, bu cesurlukla dünya üzerinde yapamayacağı şey de yok. lütfen kendinize yazık etmeyin, bir de daha iyi bir yere mi gidiyoruz ya da bir yere gidiyor muyuz bu bile meçhul, yapmayın.