yılda en az 7 defa ziyaret ederim. çok anıları vardır.

hazır bakmışken bir anımı anlatmak istiyorum.

lisans zamanı ankara'dan yazıştığım birisi vardı. ben de istanbuldayım. sen gel, yok sen gel derken ben onu ziyaret etmeye karar verdim. henüz deyt için başka şehirlere yolculuk ettiğim dönemlerimdeyim. yola çıktım. bu sırada daha önce görüştüğüm bir arkadaşım var ankara'da. ona da haber verdim.
"aaa benim bir arkadaşım daha geliyor. o da senle aynı saatte inecek. bu da numarası. haberleşin. buluşun ben sizi alırım." dedi.
tamam dedim. ankara'ya vardım. arkadaşın kolisi ile görüştük. tanıştık. gözüm kaldı. "hadi gel istanbul'a dönelim, buralar bize göre değil. burada bizi yerler." derse hiç düşünmem atlar dönerim o derece.
benim arkadaşı beklemeye koyulduk. sonunda geldi. arabaya bindik. şu an adını hatırlayamadığım bir restaurantta yemek yedik. sonra muhabbet, sohbet derken ben ankara'ya gelme nedenimi açıkladım. ankara da 100 bin ibne varsa 10 binini rahatlıkla tanıyan lubunya arkadaşım hemen atıldı:
"aaa hadi ona gidelim. hem güvenilir olup olmadığını nereden bileceğiz. ankara olum burası" dedi.
sonuçta arkadaşıma güveniyorum gerçekten ve gelişigüzel gelişen olayları severim. bu yüzden boş günlerimde plan yapmam genelde. iş günlerim planlarla dolu zaten.
"emin misin? haber vereyim ben yine de."
aradım deytimi. onayladı. hem zaten onun da arkadaşları varmış evde. tanışmamı istiyormuş. deytimin verdiği adrese vardık. esatta bir yerde. hatırlayamadım. hatırlasam tam adresini yazarım gerçekten. 5 kişilerdi. bir çift. ikisi de otuzlarında. bir tanesi pilot. diğeri plazalarda sürtüyor. geriye kalan 3 kişiyi hatırlamıyorum. çünkü biz vardıktan kısa süre sonra ayrıldılar. yanıma aldığım çocukların salyası aktı. pilot olanın ağzının içine düşecekler gibi.
benim görüşmeye geldiğim kişi de beklentimin altında çıktı zaten. baya hayal kırıklığına uğradım. gideri yok değil ama olmasa daha mutlu olacağım. ama kendisi beni çok beğenmiş olacak ki sürekli bana bakıp gülümsedi durdu. ben de her seferinde ciddiyetle dinliyormuş gibi arkadaşımın pilota anlattığı hikayeye yorum yapmaya çalışyorum. son cümleyi tekrar etme tekniği gibi.
pilot da az değil. iyi parçayı anladı gözlerini benden ayırmıyor. arada öyle güzel gülümsüyor ki bana, kocası orada olmasa bütün ahlaksız süper güçlerimi kullanırdım. biraz sonra pilot ve kocası da ayrıldılar. arkadaşımın arkadaşı ben de şuraya kadar gideyim. bir işim var. sonra evde size katılırım dedi çıktı. ben de bir an önce gitmek istiyorum. ne gördüyse arkadaşım deytime hayran hayran bakmaya başladı.
. sanırım bu arkadaşım da gördüğü her kişiye yazıyor sürtük. üzüldüm. deytim benim pas vermediğimi görünce arkadaşımla sohbete koyuldular. ben de hava alayım biraz niyetine kendimi dışarı atmak istedim. çıktım. eski yeniye doğru yol alırken de arkadaşıma oraya geri dönmeyeceğim, çıkarken benim çantamı alır mısın diye de mesaj attım.

bu ibneleri gerçekten anlamıyorum bazen. her şey de göt-sik değilk ki arkadaşım. :/

offf ankara'ya kadar azgın azgın gelmişim. azgın ayı gibi içim. inlemek istiyorum. eski yeni'de bazen kaldırıyordum. belki yiğit birileri vardır diye oraya doğru yola koyuldum. ama nafile. yok beee buralar da çok değişti ha!

yalnız yaşayan herhangi bir insanla bir gayin hiçbir farkı yoktur. o yüzden yalnız yaşayan gay başlığını protesto ederek buraya yazıyorum.

şuan ki şartlarımla yapamadığım ama bir gün yapacağıma inandığım eylem. kendi başına yaşamak. sadece sana ait bir yer. çok güzel olsa gerek. yalnızlık çoğu zaman sevdiğim bir şey değil ama bir evi paylaşması da çoğu zaman zor.

kendi evimin içinde kendi mutluluklarımı yaratacağım günler umarım bir an önce gelir. şuraya yalnız yaşamakla ilgili şu güzel illüstrasyonları bırakıyorum

rihanna - kiss it better

“ kadınlığımı cinselliğime indirgeyen bir erkek , cüzdanındaki yeşilleri göstermeden benimle sevişemez ; bir erkek için para eşittir güç güç eşittir erkeklikse , üzgünüm paran kadar erkeksin kendi kurduğun sistemde ! “ (bkz:evrimparis) :)

kendimce cevabım olarak değildir demek istiyorum.

kendi hayatımdan birkaç alıntıyı anlatacağım.

7 yaşındayım ve ilkokul 1'e başlamıştım. 2000'li yılların başında okula başlayanlar iyi bilir, beyaz bi' resim çantamız vardı. şu an hâlâ alan var mı bilmiyorum. neyse, ilk günüm ve yanıma tontiş mi tontiş ediz adında (hâlâ adı aklımda kalpkalpkalp) biri oturdu. öyle bir oturdu ki heyecan yapmaya başladığımı daha dün olmuş kadar net hatırlıyorum ve o günden itibaren sürekli onunla ilgilenmeye başlamıştım. yemeklerimizi beraber yerdik ve aşırı keyif alırdım. resim çantasıyla bu konunun ne alakası var demeyin, şimdi oraya bağlıyorum. herkesin zamanında bi' göbek adı olurdu ve ben resim çantamın üzerine pastel boyalarla ediz yazmıştım. ve herkese göbek adım olduğunu söylemiştim. olay bundan ibarette değil, ben bu çocukla 8 yıl boyunca yanyana oturdum ve hep onunla samimiydim.


şimdi sizce ben 7 yaşımda henüz homoseksüelliğin ne olduğunu bilmeden homoseksüel olmayı tercih etmiş olabilir miyim?

ya da şöyle örneklerle devam edeceğim.

sürekli kızlarla barbi giydirme, evcilik, mektup vb. oyunları tercih edip erkeklerle saklambaç, zımba, simit gibi oyunları görmezden gelmem normal mi?


bunu da geçtim, sürekli ablalarımın eteklerini giymeye çalışmam ya da kilotlu çoraplarını giymemde tercih meselesi mi?


ben burdaki çoğu kişinin homoseksüellik hakkında pekte bilgisi olduğunu düşünmüyorum.

babam beni severdi, evet kızlarına daha çok değer verirdi çünkü erkeklere göre daha zayıf ve korunaksız oldukları içindi. ama ben tek oğlu olduğum içinde bana verdiği değer daha farklıydı.

homoseksüelliğin, baba ilgisizliği ile ya da küçük yaşta tacize uğramayla alakası yok.

bu görüşler tamamı ile kendime münhasırdır.

okuduğunuz için teşekkür ederim.

(bkz:ayı sözlük dedeleri buluşuyor zirvesi)
(bkz:ilk defa seks robotuyla sevişeceklere tavsiyeler)
(bkz:huzurevinden entry girmek)
(bkz:takma diş takan sevgili)
(bkz:mezar yeri seçerken dikkat edilmesi gerekenler)

yazarı şahsen tanımıyorum. bir sohbetim yada tanışıklığım yok. özelde konuşup mesajlaşıp artık ne yaşanıyorsa kişinin rumuzuna ait yere saydırmak nasıl bir gaflet anlamadım. *

insanların neler yaşadığını, ne sorunlarla yüzleştiğini bilmiyoruz. dolayısıyla böyle geniş yazabilmek sözlük adına hoş olmamış. bazen düşüncelerinizi kendinize saklamak ve başkalarını yaralamamak daha büyük bir erdem olsa gerek.

yasi fazla buyuk olmayan insanlarin ustune gitmek de acimasizca. bu kardesimiz daha gecen sene 17 yasindaydi. neden biraz anlayisli olamiyoruz??

kuasar seni seviyor, o senin yanında. sen yalnız değilsin, yanlış da değilsin. siber zorbalar dört bir yandan saldırsa da gökyüzüne bak, kendi yolunda devam et. tek çıkış bu.

"yalnız değil, yanlış değilsin, utanma!
rüyan senin!
al bi’ de bunu burdan yak!" -mabel matiz