20 yıla yakın süre önce evimize, yaşlı teyzeme bakması için bir genç kız geldi. lice'liydi. lice adını ilk ondan duymuştum. lıce diye söylerdi. evdeki ikinci saati sonunda ilk yaptığı -kapağı üzerinde kabartma melek figürleri olan- pek pahalı, pek havalı porselen şekerlikteki divan çikolataları yemek oldu. ciddiyim! resmen gitti, kapağı açtı ve yedi. küçük vahşi bir hayvan gibiydi. babam kafası bozulan ev halkını azarlamış "canı istemiş, yemiş" demişti. adı emineydi.

iki yıl bizimle kaldı. bu sürede teyzem vefat etti. ben bir hanımla yaşamaya başladım. (o zamanlar heteroydum.) onu da yanıma aldım. iki yılın sonunda ben ve hatun gece çıkarsak evde yalnız kalıp sıkılmasın diye yanımıza alır, arkadaşımız diye tanıtırdık. adı artık nezin'di. kendi seçmişti bu adı. konuşana dek (şivesi düzelmedi o sürede doğal olarak) hiç kimse sadece iki yıldır istanbul'da olduğunu anlamazdı.

bir gün ağabeyi geldi... aldı götürdü. ağlayarak ayrıldı. "döneceğim, söz" dedi...

bir daha görmedik.

en küçük detayına dek gerçek bir olaydır bu.

kıssadan hisse...

sadece insanlar değil, tüm canlıların özü bir: hücre.

sadece canlılar değil, tüm varlıkların özü bir: atom.

neyse...

ha, aklıma bir de söz geldi, her niyeyse: "kötü şartlar, kötü insanlar yaratır."