kontrast olmadan renkleri ayırt edemeyenlere ithafımdır.

büyüme sancısının nasıl bir şey olduğunu, varolmak için bir sapa tutunmaya çalışmanın nasıl zorunlu olduğunu unutanlara dersdir. sanarsın ki bazıları doğuştan kişiliği oturmuş, düşmeden kalkmayı öğrenmiş, hayatın özünü çözmüş, hayatın ta kendisi olmuş. sanki elit olunca bir şey olurmuş gibi. o varoşlar, apaçiler, avamlar var olduğu sürece elitler varolacaktır.

peki ya arada kalan, kendi halinde, "ufff sıkıcı" olanlar?