hayatım boyunca şu ''marilyn monroe'ya bayılıyoraaam'' insanlardan olmadım çünkü bu tarz insanlar hayranı olduğu kişi hakkında pek bir şey bilmeden daha çok görünüşe-bir iki hareketine göre hemen ''bayılan'' cinstir benim gözümde. hele de konu marilyn monroe gibi bir ikon 50 yıl sonra bile hala kitlelerce sevilmekte.

okuduğum birkaç makale, izleidiğim bir-iki belgeselle marilyn monroe'nun birçok büyük star gibi göründüğü gibi olmadığını düşünürdüm. sadece herkesin hayranlıkla baktığı sarışın, mükemmel vücutlu kadın değil, daha derin- daha bir şey olan biri. tabiki günümüzde bile insanlar şöhret için aptala yatmaktı vs her şeyi kabulleniyor ama bana hap marilyn monroe konusunda o etrafa gülücükler saçan yüzün ardında o gülümsemenin zorlama olduğu, bir kırılganlık olduğu hissiyatı oluşmuştur.

bu akşam şans eseri denk geldiğim the legend of marilyn monroe belgeselini izledim. orada da aslında tam olarak bu nokta işlenmiş: aile özellikle baba figürü eksikliği çeken bir kızın çabuk yükselmesi, aslında bir anlamda hayallerine kavuşması ama tam anlamıyla istediği şekilde-istediği gibi ulaşamaması ve marilyn'in olduğundan aslında ne kadar da derin biri olduğu olgusu. bir anlamda mutlu oldum çünkü genel olarak kendisine hep bakış ''aptal sarışın'',''seks objesi'' tanımlamalarının aslında ne denli yüzeysel olduğu ve onun da bir birey olduğu vurgusunu yapmış belgesel.

belgeseli bitirmemle kendisi ifade edemese de başkalarınca bir nebze de olsa marilyn'in benliğinin ifade edilebildiğini görmek beni gerçekten sevindirdi, dediğim gibi kendisinin öyle büyük bir hayranı falan değilim ama anlaşılabilirliğini görmek, bu sözümona hayranları vb boş hayran arkadaşlara rağmen içime su serpti. sonuçta bir insanın şu hayatta isteyebileceği herhalde birkaç şeyden biridir anlaşılmak, özellikle de kendiniz olup doğru anlaşılmak. yıllarca kendisini ifade etmeye çalışıp hep bir şekilde göz ardı edilse de kendisi öldükten sonra birilerinin bunun üzerine gitmesi, bana çok onurlu bir davranış olarak geldi.