teknoloji ilerledikçe yok olmaya yüz tutmuş olan fakat benim hayatta tutmak konusunda kararlı olduğum eylemdir.

20den fazla mektup yazdığım bir kadın vardı mesela *, 1-2 yakın arkadaşıma da mektuplar yolladım ki bu mektuplar ingiltere'ye yollandı, bir defa da tanımadığım bir mektup arkadaşı edinme çabasına girdim, bir iki defa yolladıktan sonra koptu ama aramız.

benim için internetten yollanılmış bir yazının kağıt üzerine kalemle yazılmış bir mektubun yerini alması asla mümkün değil.

bir kere "şu an elimde olan kağıt parçası, bir noktada onun elindeydi" düşüncesini seviyorum, ayrıca insanların el yazıları önemlidir. günümüzde 4-5 aydır beraber olduğunuz bir insanın bile el yazısını görmemiş olma olasılığınız var ki bence çok acı bir şey.

mektup yazın, gönderin, kağıt ve kaleme yeniden can verin!

nerde o eski pen pallar...

teknoloji ilerlese de, sevdiklerimi mutlu etmek için vazgeçemediğim eylem. geçen seneye kadar yaşara ve birlikteyken de eski sevgilime elimle mektuplar yazardım, hatta benim için ritüel gibiydi, özel dolmakalem almıştım. şimdi ise çok nadir yazıyorum.

çok kırıldığınız ama çok sevdiğiniz birine derdinizi anlatmak için yazın.her şeyi yazın tüm söylemek isteyibte söyleyemediğiniz boğazınız da düğümlenen düşünceleri yazıya dökmek daha kolay.

günümüzde dahi geçerliliğini yitirmemiş, en etkili iletişim metodudur bence.kendini affettirmek için de iyi bir yoldur aynı zamanda.

bugün doğru dürüst telefon listesinde bulunan isimlerin hangisinin adresini biliyoruz da mektup yazacaz. sevgili olan şahsın bile ev adresini öğrenmeye tenezzül edilmezken mektup yazmak akla bile gelmeyecektir. maziye niyazi derler.

gidip gitmemesi postacinin insafındadır. çünkü takibi mumkun değil özene bezene yazdığın şeyler bir anda yalan olur