çocukluğumun ilk ve son bisikleti. üç kardeşin sırayla tur atıp da hiç yorulmadığı güzel bisikletimiz. ve ardından da direksiyonun kırılmaları, kaynak yapmamız babamdan gizli derken abimin kaza geçirip başını yarması, direksiyonun tekrar kırılması ve babamın diğer kaynaklardan haberdar olmasıyla bir ay bile sürmeyen bir bisiklet sevdası... büyük olanımız almıştı bisikleti harçlıklarını toplayıp... babamın ise zaten bize bir şey olacak diye endişelenip kursağımızda bıraktığını hatırlıyorum... tek derdi kafa gözün yarılması olayıydı... endişesi güvercinleriyle zaman geçirmesini engelleyip sağlık ocağında pansumanla zaman geçirmesine sebep olmamızla direk ilgiliydi. ah baba çok hayal kırıcı/yıkıcıydın bazen. o kafalar her türlü yarılıp duruyordu zaten... bir daha da olmadı bisikletimiz. iyi bir çocuk olduk ama şirinleri göremedik...