bugüne övgü 02/11/2017

bir sarılmak nihayete erer
minibüs ufka değerken
arşın başı kalabalık ki
tüm yüksek sesle söylenenler bizim kulaklarda biter.
oradan nereye gider?
neremizde türer?
neremize tüner?
senin çocuk gülüşlerin en çok kime benzer?
kötü heveslendirmiş öyküler diyarında bir kedi kendini kendiyle örter.

"her neyse"li cümleler bilince sirayet
ufkun mavisi her zaman karanlık bir ormanda bir iç çekişle biter.

"olsun birdaha sarılırız"ı derin bir sükunete teslim
gece ayaz değil mevsim kış
hazzımıza düşen kederler yaratıyoruz
tertemiz
kirli
bilerek isteyerek
temizleniyoruz aynı hazza keder
martılar güdük
ormanlar sahte

eşyalara sirayet eden kimi zaman yalnızca bir eşya
ya da insana çok benzeyen
ya da bizim o sandığımız
işte "insan" diyebildiğimiz şey neyse
o olanların bedenlerine varsıl, yoksul
o haz diyebildiğimizi
akıtıyor
arınıyor
alınıyoruz..
anılmak bir an dahi girmiyor arzunun ansızlığında
aklımıza
alnımıza
ağzımıza
düşük perdeden yüksek en yüksek, arzuya
düşük çok düşük kelimeler ekleyip baş ucuna koyarken
soymak için
sunmak için
susmak için
içindeki tüm akıntının
tüm kasırgalarında
tüm kasıklarında.