açılmak/dolaptan çıkmak çok önemli bir şeydir. bunu gerçekleştiren adam/kadın, bunu kendi hür vicdanı ile istemeli. ali için mehmet için veya oya ile ayşe için bunu yaparsa yarın öbür gün pişman olabilir. onun için iki günlük insanlarsınız, belki bugün onun hayatındasınız ama yarın ne olacağınız belli değil, sakın egolarınız için insanları yapmak istemedikleri şeylere zorlamayın.

sokakta elini tutmak, rahatça öpmek, cafelerde sarılmak bende istiyorum ama sevdiğim birinden, özellikle sevdiğim kısmını belirtmek istiyorum, böyle bir sorumluluk isteyemem. sonuçta bu hayat onun hayatı.

gayet normaldir . herkes senin gibi olmak zorunda değil .

toplum tarafından nasıl karşılanacağını düşündüğünden çekinir söyleyemez normaldir

kimliğini bedel ödeme pahasına toplumdan sakınmama durumu ayrımcılığa maruz kalan grupların hak mücadelesinde olduğu kadar diğerlerine cesaret aşılama noktasında da büyük önem arz ediyor. grupların görünürlük derecesi ile özellikle hukuk alanındaki kazanım arasında ciddi bir bağlantı var. ancak tüm bunlar hepimizin büyük bir hikayenin parçası olmanın ötesinde kendi hikayesini yazmaya çalışan tekil bireyler olduğumuz gerçeğini küçümsemeye dönüşmemeli. cesaret, insanın özünden geldiği kadar çevresel ve ekonomik imkanların da şekillenmesinde hayli etkili olduğu bir kavram; hikayenin tümünü bilmiyorsanız hüküm vermekte hevesli olmasanız iyi edersiniz.

sanırım burada önemli olan iki farklı ölçekteki hikaye arasında sınırlarını yine kendinizin belirleyeceği bir kanal açmayı başarabilmektir. küçük hikayenizin zayıf ya da güçlü ama bir şekilde büyük hikayeye temas ettiği noktalar yaratmak, orta ve uzun vadede eşcinsel haklarının hukuk ve toplum nezdinde kabul edilebilmesi için yegane yol gibi görünüyor.

sonra çocuk demiş ne kadar gizli bir erkek * .