hastası olduğum bir abi vardı yıllar önce. tanımıyordum kendisini. onlarca platoniğimden biriydi işte. işyerinin yakınındaki camide her hafta görürdüm. gördükçe erirdim. yanar tutuşurdum. birgün göz göze geldik. "allah kabul etsin" dedim cilveli ve huşû dolu bir sesle. gülümsedi. sonra ara ara selamlaştık. muhabbet biraz ilerledi. anladım ki dış güzellik sadece one stand night için çekilebilir. adam çekilmez derecede bağnaz, yobaz, itici, geveze ve kendini fazla öven biri çıktı. çok sinir oldum tanıdıkça. görmek için can attığım adamdan köşe bucak kaçar oldum.
bu da böyle bir anıdır.