bu topraklarda yaşanan "benden olmayan ölsün!" katliamlarından biridir. bir sivaslı ve bir alevi olarak büyük travma yaşadığım ve olaydan üç ay sonra imam-hatip lisesine atanarak öğretmenliğe başladığım için bende ayrı bir acısı olan katliamdır. katliamda ölen muhlis akarsu ve eşi leyla abla çok yakın aile dostlarımızdı. en küçük kızları daha sonra öğrencim oldu ve üstünden kaç yıl geçerse geçsin bizim için acısı katlanarak büyüdü. şimdi unutturmaya çalışanlara, katliamı yapanları ödüllendirenleri gördükçe insanlığın nasıl örselendiğini görüp umudumu yitiriyorum, sonra bir de katliamı lanetleyenlere bakıyorum. yok diyorum, var güzel insanlar, hâlâ umut var insandan yana!