oğuz atay'ın en sevdiğim kitaplarında biridir. bir bölümü vardır ki kitabın en çok sevdiğim bölümüdür.

"kızı üzmüyorsun ya hikmet?" diye mırıldandı hüsamettin bey.

"üzüyorum albayım. sonra gidip ne diller döküyorum bilseniz. 'neyin var canım?' filan diyorum. daha neler söylüyorum. gözlerine filan bakıyorum. siz gerçekten doğru söylüyorsunuz albayım: ben adam olmam. ben, tek başıma yaşamalıyım; başkalarını zehirlememeliyim. dama çıkıp ulumalıyım kurtlar gibi."

"kediler," dedi albay; "miyavlarlar." hikmet gülümsedi; "sizi de bu mizah duygusu kurtarıyor albayım." ellerini iki yana açtı: "ne yapalım? şehir kurtları da yer darlığı dolayısıyla dama çıkıyor. kendime engel olamıyorum: yanımda sıcak bir varlık bulunca bencil oluyorum. "(...)