ne güzel bir söz değil mi?
"adını hatırlayan son kişi de öldüğünde, hiç doğmamış olacaksın."

(bkz: white wine )

her ne olursa olsun insanlara"gebermek"yakıştırması yapılmamalı.emi çiçekli barış çocuğu.anladın sen.

doğru?

(bkz: insanoğlu )

aklı yok olsaydı çelişirdi...

başarılı kaleme sahip bir yazar kardeşimiz...

herşeyin bir üslubu vardır.
yaşına uygun davranıyorsa olabilecek bir durum.
ve karşısındaki kişinin reşit olması gerekir...

dark bear *

seçim öncesi havuz medyasına finans sağlama girişimi.
sanırım artık evlerde türk telekoma ceplerde avea ya veda etme zamanı geldi.

kişiliği oturmamış insanların kendilerine düşman belledikleri ütopik kişi.
herkes her şeyi beğenmek zorunda değil.
sen hevesinden vazgeçme!!yaz gitsin...

(bkz: aynur aydın)

insanlar özgürdür.insanların hayatlarına zevklerine renklerine yorum yapmamam gerektiğini bu sözlükte öğrendim.

belki onu mutlu eden şey de o dur.

yukarda yazan arkadaşa katılıyorum.
evlenmesinin bir çok nedeni olabilir saygı duymak icap eder.lakin saklamak ayrı bir yüzsüzlüktür.

rüzgar uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
mor kıvılcımlar geçiyor dağınık yalnızlığımdan
onu çok arıyorum onu çok arıyorum
heryerimde vücudumun ağır yanık sızıları
bir yerlere yıldırım düşüyorum
ayrılığızı hissettiğim an demirler eriyor hırsımdan
ay ışığına batmış karabiber ağaçları gümüş tozu
gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar yaseminler unutulmuş
tedirgin gülümser
çünkü ayrılık da sevdaya dahil çünkü ayrılanlar
hala sevgili

attila ilhan

istanbul gibi hızlı bir şehirde nefes alınabilecek ender yerlerden.
iş çıkışı muhakkak gezerim.hele nöbete kalmışsam ertesi gün benimdir bu huzurlu kent.

14 şubat 1992

candan erçetin varsa gidilir abi.iş yerimiz beylikdüzünde kaçmaz.

çok güzel bir proje ve çok başarılı bir ekip.
ellerinize sağlık.sabırsızlıkla bekliyoruz paşacanlar.

gökyüzü bulut bulut uyanıyordu
tanrının büyük yalnızlığından
ağaçlar birer ses salkımıydı kuşların ağzında
ayın puslu cümlesinde evler okunaksız harflerdi
yasemin kokularından bir ışık sokaklarda
gittim denizin lacivert bahçesine oturdum
ölümün mü hecesiydim yaşamın mı bilmiyorum
arzuyla vazgeçiş canımda halkalanıyordu
ses değil sessizlik değil zaman değil mekân değil
ağzımda bir çocuktan kalma süt kokuları
kirpik ırmakları dil pınarları parmak yağmurları
kayaların masalını dinliyordum kumlardan
dağlar gecenin merhametinde çıkıyordu sabaha
ey yalnızlığın yaprak döken mahşeri
ayrılığın büyük harfiydi her şey
sen bir deniz kıyısında gonca zamandın
ben eski şarkılardan eskiydim kimsesizdim
içimde dünyanın bütün akşamları
tuttum ağzının sabahına sözler söyledim
ey güzelliğin ölümden büyük yaşama gücü
yalnız ölenler unutur birbirini
seni sevmeye yeni başladım..

(bkz: şükrü erbaş )