yıllar önce okuduğum en çarpıcı romanlardan biriydi, yüreğinin götürdüğü yere git.
aslında her sayfası sarsıcı ve dönüştürücü idi, ama, yüze tokat gibi vuran onlarca paragraf içerisinden hiç unutamayacağım ve hep reddederek anımsayacağım birkaç tanesinden biridir aşağıdaki:

" öksüz mü?
insanın ninesi ölünce böyle denir mi? pek emin değilim. belki de, nineler ve dedeler, yitirilmeleri halinde, buna ilişkin adlandırmalar yapmaya değmeyecek aksesuarlar olarak görülüyorlardır.
insan ninesinden ve dedesinden ne öksüz ne yetim ne de dul kalır. onları, bu uzun yolculuğun bir yerinde doğallıkla, dalgınlıkla, sanki bir şemsiye unutur gibi bırakırız."- susanna tamaro