2007 kışı, doğuda bir yerlerde çalışıyorum. adana ya geldim. dönüşte annem, kızım, kız kardeşim ve yeğenim ile döneceğiz. çıktık yola, adana da yağmur yağmış ama güzel güneşli bir hava, keyfimiz iyi. ilerledik otoyolda. osmaniye civarında sağlam bir yağmur başladı, az ilerde karla karışık yağmura döndü. gavur dağlarında ise, dağların adına uygun bir kar, tipi. saatte 40 km ile ancak ilerliyoruz. neyse dağı geçtik, siverek de mola verdik. kar yağmış, her yer kar çamuru. urfa ya yaklaştıkça kar yağışı iyice azıttı. ancak önümüzde giden kamyonların tekerlek izlerinden gidebiliyoruz, kayıyor araba. otoyoldan çıktık, urfa hilvan diye bir ilçesi var, yeni hava alanı yolunda. hilvana 10 km kala bir tepeden iniş var. oraya geldik ve kaldık. sağa park etmiş arabalar, jandarma yolu kesmiş. kar kış tipi kıyamet. arabada zincir var ama, adana lı biri olarak ne karla aram var ne bilirim. zinciri ise alırken görmüştüm sadece. üstümde ince. attım kendimi dışarı. açtım zinciri, elime aldım. sanki uzay teknolojisi. kesinlikle anlamıyorum. yanımızdan dev gibi tankerler filan geçiyor. kayıyorlar çarpacak gibi oluyorlar. parçalayacam kendimi, arabada ailem var. arkada kamyoncular da zincir takıyorlar. gittim rica ettim. kamyoncu geldi. karlarda sürünerek bir zinciri taktı. 10 km yolu 1 saatte aldık. zorla hilvana ulaştık. yol tamamen kapanmış. ne ileri ne geri. öğretmen evine gittik. neyseki kalacak sıcak bir yer ve yemek bulduk. bizden sonra 10 araba daha geldi oraya ama tabi çoğu yer bulamadı. daracık bir odaya 5 kişi sığıştık. ben uyuyamadım sabahı sabah ettim. kalktım lastikçi buldum, zincirleri taktırttım, kahvaltılık aldım, ytekrar yola çıktık. yol buz. 40-50 kim ile ancak gidiliyor. 2 saatlik yolu 6 saatte ancak gittik. eve vardık ama, ben bitmiştim. kar çocuğu değilim ben zor geliyor bana.