derdimi dağa taşa anlatma istediği duyduğum bir zamanlar çakma facemde bi kızla muhabbetim olmuştu. çok az yaşanmışlığın verdiği toy'lukla içimi doldurmuş birikintileri sanal ortamın verdiği özgüvenle a dan z ye dökmüştüm. kız bana o kadar samimi ve sıcak gelmişti ki numaramdan tut aile faceme kadar eklemiştim. bu kadarıyla yetinmeyip istanbula gelirsem kesinlikle benle yüz yüze de görüşecekmiş.vee nihayet o gün geldi kendimi istanbulda buldum. günlerden bir gün kıza mesaj attım istanbuldayim görüşebiliriz diye ne tesadüf ki cumartesi, cumartesi annelerinin yanına istiklale gelmiş o da. her neyse galatasaray lisesinin orada buluştuk. bi de yanında sevgilisi olmasın mi. hayatının tümünü olgunlarla geçiren, ortamdan bile olsa bi gence kendini aciklayamayan ben, bi kadin bi erkek iki hetero arasına düştüm. üstelik çocuk benim hemşerim. bütün enerjim sıfıra indi. öz güvenim yerle bir oldu. olabildiğince ortamdan değilmişim gibi davranıp onlarda bunu bilmiyormuş gibi düşünüp kendimi öyle motive ettim. yoksa utancimdan iki kelime bile konusamazdim. kahve içmek için bi yere geçtiğimizde, biraz sonra sigara içmeye kapıya çıktım. kız arkadaş nezaketinden yanıma gelip hal hatırımı, ilişkimin ne durumda olduğunu sordu. ben ise en bu konuyla alakali iki kelime edebildim en fazla. bu da hayatımın dersi oldu.

demek istediğim tamam her şey dışardan iyi hoş arkadaşlarım bilse daha güzel olurdu diye düşünebiliriz. hatta kaçımız bunu anlatmanın eşiğinden dönmüştür. ama bana sorarsanız bırakın bilmesinler, bırakın telefonunuzu ellerine vermediğinizde malına düşkün sansinlar, bırakın tek sosyal cevren kendileri olduğunu düşünsünler, birakin hayatınızda her zaman şüphe duydukları karanlık yönünüz olsun. emin olun anlatınca asıl o zaman kendini kabullenme sancıları çekersiniz ve en önemlisi en iyi dostunuzla bile hep aynı kalmayacaksiniz.hem yeri doldurulmayacak bir şey değil bu. ortamdan da çok sağlam dostluklar kurabilirsiniz.