kendi kendimi mutsuz olmaya ittiğimi geç de olsa fark ettim sözlük. sonra da kendi kendime ''yapma'' dedim.

yorucu bir senenin ardından kısmen de olsa istediğim okula yerleştim, sevdiğim ve beni seven biri var.

duygusal açıdan doyurucu bir dönemde olsam da, o kadar alışmışım ki buhran ve sıkıntı içinde olmaya sanki öyle olmazsam hata edecekmişim gibi hissediyorum. daha doğrusu -dum. nankörlük etmemem gerektiğinin farkına vardım ve şu an bunun inanılmaz hafifliğini yaşıyorum.*

uzun süredir (yaklaşık 13-14 yıl) beni sıkan sırrı * * en çok sevdiğim ve bana her zaman değer verecek olduklarına inandığım varlıklara söyledim. annem ve ablama. gerçi iq seviyesi tavanda olan ablam ben söylemeden önce gayet öğrendi. *

gerçekten çoğu kişinin hayal bile edemeyeceği derece olumlu tepkilerle karşılaştım. ne bir psikoloğa gitmelisin zırvasıyla ne de bunun tedavisi var saçmalığıyla karşılaştım. şaşırtıcı bir biçimde kolay kabullendiler. (tabi annemin aslında gayet normal erkeğe benziyorsun demesini saymazsak. sonradan; maskülenlik ve feminenlik kavramlarından girip heteroseksist düzenin çirkinliğine kadar her şeyi anlattım tabi.)

velhasıl,
tüm bu iyi gelişmeler hayatımda olurken ve bir ay sonra başka bir ortamda baştan başlayacağım gerçeğinin heyecanı varken mutsuz olmamın saçma olduğunu anladım sözlük.

not: sen de pek iyi durumda değilsin bu aralar, git bi elini yüzünü yıka kendine gel allasen.