sanırım her zamankindan daha da mutsuzum. okuldan bir arkadaşım kendi kendine yaşattığı saçma sapan ilişki dramaları anlatırken bana kendimin de uzunca bir süredir sorduğu soruyu sordu ''neden yalnızsın?''. demesi kolay, tezgahtan domates seçmiyorsun ki, her şey istemekle olmuyor en başında ve dahası, en önemlisi, olacaksa oluyor ne yazık ki. o yüzden ben beklemekten vazgeçtim-bıktım. sadece minumum düzeyde insani ihtiyaçlarımı gideriyorum: çevremde inanmadığım, artık pek de önemsemediğim insanlarla sahte gülümsemeler, kaçamak cevaplar, ''iyiyim'' demeler ile günü kotarıyorum. tam da yine dibe vurdum derken her zamanki gibi bir alt kat daha bulmayı başarıyorum. hissizleştim diyip yine de insanlığımı kaybetmemişten artık gerçekten hissizleşmeye, umursamamaya başlıyorum ciddi ciddi.