bu ara aşırı şekilde duygusallaştığımı hissediyorum. dönem dönem olur ya hani. bendeki de öyle bir şeydir diye umuyorum. yalnızlığa çok alıştım, kendi başıma bir şeyler yapmak... sıkıcı da gelmiyor, seviyorum ama bazen eskilere dönmeme sebep oluyor bu telaşlarım. yaşımı da almaya başladım, orta yaş geldi bile. geçenlerde doğum günümdü, ilk kez yalnız kutladım. okuldakilere de söylemek istemedim. sanki bana özel bir şeyler yapmak zorunda olurlar diye dile getirmek istemedim. kimseler benim yüzümden çaba içine girmek zorunda kalmasın diye iç geçirdim. oturdum, akşam 1 dilim pasta alıp tek başıma üfledim ilk kez. dilek tutayım dedim, aklıma bir şey de gelmedi. insanın hayatında hiç mi arzu ettiği bir şey olmaz? benim de yokmuş meğerse.