beni bu evde yaşamaya tutsak eden "o" kararı almasaydım keşke.
tutsaklık illa fiziksel hareket özgürlüğünün kısıtlanması ile ilgili değildir. zaaflara tutsak olmak, tutsaklığın en beteridir belki de.
ancak zaaflar kurtuluşa yönlendiren yön tabelalarıdırlar aynı zamanda... öyle acı verirler ki, sonunda zayıflığını aşarsın; çünkü o ileriye giderken yüzleşeceğin acı, tutsakken yaşadığından az gelir bir gün.
sadece acı varsa ileri, istemediğin yerlere, kurtuluşa gidiş vardır. buna "mahmuz tesiri" de denir.
önceden yazdım: "acıda bilgi yok sadece, haz da vardır" diye... ekliyorum: "acıda kurtuluş da vardır."
kendimi bildim bileli şu hayatta hep ''keşke'' yerine ''iyi ki yapmışım'' diyeyim kafasında oldum, ufak tefek şeylerde de bundan sapmadım, insanın her şeyi her zaman istediği gibi olamaz tabi. bu anlamda dönüp bakınca keşke dediğim en büyük iki şey: keşke 18imde aileme açılıp, ne bileyim önündeki seçenekleri ve yeni olasılıklara açık biri olarak devam etseydim, en azından her şeye rağmen belki o zaman bu kadar yalnız hissetmezdim ve keşke hukuk okumasaydım. hakikaten sorunlarıma bakınca en temelde hep bu ikisinin beni aşağı çektiğini görüyorum.
ama en büyük keşkem, gerçekten, keşke doğmasaymışım. tek çocuk neyinize yetmiyor ey insanlar. kendimi hep bir yük, hep bir katlanılan dert gibi görmekten usandım.
daha bu sabah kendimle bu tartışmayı yürütüyordum sözlük; ulan ne çok keşken var senin diyordum kendime. yapamadığım çok şey var, o yüzden ortalama 70-80 yıllık ömrü az buluyorum.
dearbear
drmurti