''ee bu adamlara ne olacak ki, ne olabilir ki'' diye sürekli okudum, okudum*. son 20 sayfaya gelindiğinde konu hala toparlanmamış olur, roman belirli bir noktaya gelmez; ama ahmet ümit yine yapar yapacağını. konuyu ve karakterleri öyle bir toparlar ve bağlar ki size sadece ''vay beee'' demek kalır.

biraz beyoğlu bilginiz varsa betimlemeleriyle kitaptaki her anı birebir yaşayabileceğiniz çiçek gibi kitap.