teistlerin, ateist insanları maneviyatsız bulmalarını komik buluyorum. manevi değerleri dine indirgeyen bu yaklaşım insanlığın moral değerlerinin içini boşaltıyor.

ateist kimseler bu dünyanın yaşantısına odaklıdırlar ve onlar için ne nasipleri varsa bu kısa ömür içindedir. bu yüzden de yaşamın gidişatına mutluluğu ölümden sonrada arayanlardan daha fazla ilgi gösterirler. teist kişi bu dünyanın yozlaşmasına karşı içine hapsolacağı duvarlar örerek kaostan aklını kurtarabilir ve eylemsizliği ile barışık bir şekilde, var olanın ötesinde, umut arayarak dünyasını karanlığa terk edip, sorumluluğu kendinden yüce bir gerçeğe teslim edebilir, aynı ovaların otlarıyla semiren bir kuzu gibi hayatında yağmurun merhametinden başka bir şeyi düşünmeyerek geçirebilir.

ateist kişi ise dünyasının kaybedilmesine karşı direnir zira onun tüm saadeti ve umudu somut olandadır, bu nedenle karanlıktan kaçamaz ve açık arazide fırtınanın altında çıplaktır.

bu yüzden ateist, yaşamın istikrarı ve istikbali için emek dökecektir. bunu da kendi mutluluğunun kaynağı olan yine kendi tahayyülünden çıkan ideali yaşatmak için yapar.

ateist ahlakın da temelinde bu toplumsal saadet hedefi yatar.

bu yüzden biz ateistler ne şefaat için ne de temelinde ilahi ödül için iyilik yaparız, aksine dünyanın iyileşmesinin hasadı olan somut saadet için iyilik yaparız.