5-6 yaşındaydım. siyah poşetle yola atılmış yaralı bir köpek bulmuştuk annemle. besleme kararı aldık, iyileştirdik, kilo aldırdık 6 ayda. ailemizden biri olmuştu ve yaşadığımız yerde hiç çocuk olmadığı için ilk arkadaşım aynı zamanda. adını da ''destina'' koymuştuk. karşı komşumuz sorunlu bir kadındı, yalnız, mutsuz. köpeğimi havladığı için çalıp mahallenin aşağısındaki kanalda boğmuştu. sonra da utanmadan kavga etmeye gelmişti bize. köpekten mi korkmalı insandan mı sorusunun cevabını o zaman öğrenmiştim.