medikal tedavinin yabana atılmayacak kadar etkili olduğunu düşündüğüm psikiyatrik bir rahatsızlık. mental rahatsızlıklarda ilaç kullanmaya dair genel olarak gördüğüm büyük bir yaftalama var, sanki ilgi budalalığından deprese olmuşuz ya da bu ilaçları kullanınca hissetmeyeceğiz birşey gibi. kesinlikle böyle birşey olmadı, en azından kendi nazarımda. * nasıl kimse diyabet hastalarına sen niye insülin kullanıyorsun demiyorsa bize de dememeliler. burada püf nokta ilaç kullanmaya başladığınızda, ne olursa olsun kendi başınıza aniden bırakmayın, zira çok kötü rebound etkileri olabiliyor bu ilaçların.

uzun zamandır (2017 şubat) süre gelen depresyonumu yeni yeni anlamaya başlıyorum. yaklaşık olarak dört aydır ilaç kullanıyorum, psikiyatrim olan hoş adam, en az bir yıl kullanacağımı söyledi, bir şikayetim de yok. eskiden hiçbir şey yapacak enerjim olmazdı çoğu zaman, artık birşeylere iyi kötü odaklanabilmek güzel hissettiriyor. uzun zamandır bu kadar stabil (iyi değil henüz zira hala daha geriye sekmelerim oluyor) hissettmemiştim kendimi. bunda iş ortamımı değiştirmemin de etkisi önemli derecede tabii ama hayat daha güzel. birkaç arkadaş edinmek, sosyal özgüvene sahip olmak, az çok enerji ve odağa sahip olmak güzel şeyler.