bu manzarayı görünce aklınızda fok derisi çantasıyla çin retoranında köpek eti yiyen bir hayvansever ya da etrafa kimyasal bombalar atarak dünya barışını savunan bir griinpisçi geliyorsa hala, türkiye'de işlerin nasıl yürüdüğüne dair bir fikriniz yok demektir. türkiye'de özellikle kendilerine "insan hakları savunucusu" adını veren dernekler -ihh, mazlumder gibi- aslında führerlerini ve führerlerinin tebaasını savunma işinden başka hiç bir fonksiyonu olmayan kurumlardır. aslında bir fonksiyonları daha var. bu kurumların başka bir fonksiyonu da führerlerinin politikalarını yücelten ve muhalefetin savlarını yerin dibine sokan kara propagandalar yapmaktır. o kara propagandalar savundukları (güya savundukları) şeye taban tabana zıt düşse bile bu onların asli görevidir ve mantık dışı olması bir şeyi değiştirmez. bunun en son örneklerinden birini geçen gün 31 mayıs 2012 özgür kudüs yürüyüşünde gördüm. toplanan kalabalık güya israil'in filistin'e uyguladığı zulmü protesto edecekti. ama gösterinin öne çıkan yüzü beşar esad * ve suriye olmuştu. üstelik suriyenin düşmesi demek dünya üzerinde israil'den başka kimsenin bir işine yaramayacak. dolayısıyla bu adamlar akp tipi demokrasinin yan ürünlerinden başka bir şey değil, artık şaşırmayın.

ama sarobalik'in değindiği çok önemli bir nokta var (yemin ederim benim aklıma gelmişti) o da azınlığın hak kazanım süreçlerinin nasıl işlediği: buyrun

four stages of media representation for minority groups (azınlığın medyada temsilinin 4 aşaması)
1- non-represantation (bildiğin yok sayılma anacığım, sen gerçek değilsin)
2- ridicule (alay, tamam sen varsın ama komiksin, iğrençsin ve insan değilsin, biz sanırım hala bu aşamadayız)
3- regulation (düzenleme, aslında bu aşamanın açıklaması sınırlı bir şekilde ve kabul görmüş rollerde temsildir, ama bence bu kısım aynı zaman da fiziksel mücadele aşamasıdır, işlerin çirkinleştiği ve azınlık grubun saklanmak yerine direniş gösterdiği aşama)
4- respect (saygı ve kabul görme aşaması, hatta normalleşme aşaması)