an itibari ile beni anlatan durumdur.kendime hala eşcinsel olduğumu söyleyebilmiş değilim.kabulun bir önceki aşaması olan biseksüel olduğunu düşünme aşamasındayım sanırım :d bir kabul etsemde daha rahat etrafımı kessem diye düşünüyorum bazen.

yirmi iki yaşına kadar tüm acılarıyla ve keşmekeşlikleriyle yaşadığım durumdur. sonradan kendimi bulmama yardım eden gay bir arkadaşım oldu da sayesinde psikolojim düzeldi, ben buyum dedim ve mutluluğu yakaladım.

--- sosyal mesaj ---

buradan gençlere sesleniyorum: neyseniz osunuz, kimse için değil kendiniz için yaşayın. sizi olduğunuz gibi seven insanları dost edinin, diğerleri zaten sizin iyi gün dostunuzdur. eşcinsel olmak suç, günah değildir. birini sevmenin nesi günah olabilir ki? hayat o kadar kısa ki, nasıl yaşamaktan mutluysanız o şekilde yaşayın. "peki ya ailem ne olacak?" dediğinizi duyar gibiyim. evet ailelerimiz en değerli varlıklarımız ama bu da bizim hayatımız, dünyaya 1 kere geliyoruz ve hayatımızı onları incitmeden, gerekirse (ki hepimiz böyle yapıyoruz) belli etmeden de olsa yaşamalıyız.

--- sosyal mesaj ---

ben değilimdir. ben aynen şöyleydim "aaaa ben erkeklerden hoşlanıyormuşuum, hay amk işe bak. uvv şu adam çok hoşmuş, gel bana bebeğim"*

her ibnenin bir zamanlar içinde bulunduğu durum.bazıları bu aşamayı çok kanlı ve felaketlerle atlata biliyor.bazıları hımm ben ibneyim galiba deyip yoluna devam ediyor.
yeni başlayanlar için en önemlisi klişe olacak ama ne yalnızsınız nede yanlış.
yes bebeyim eğer kendi cinsin seni çekiyorsa sende bizdensin.kabul et rahatla hatta hemen git birini bul yat ve süreci hem zevkli hemde hızlı atlat.