daha üç gün oldu işe gireli ama işe gideceğim diye karnıma ağrılar giriyor. içim kararıyor. işe de girmeyi bayağı bir istiyordum. yazılım firmasında çalışasım vardı. neden böyle oluyor anlamadım. çalış, çık, çalış, çık nereye kadar? help me çok yalnızım. ağlıycam ağlayamıyorum.

insanın yeni işine ve iş arkadaşlarına alışabilmesi için biraz zamana ihtiyacı vardır. sanırım iki-üç haftaya kadar alışırsın.

sorun da orada. iş arkadaşım yok. ofiste sadece patron ve hizmetçi var.

henüz işe güle oynaya gidenine denk gelmedim. uzun zamandır "hizmetçi" kelimesini duymamıştım belki doğru bir kullanımdır ama kulağımı tırmaladı. temizlik işçisi, hizmetli.. sanki daha doğru bir kullanım gibi. hizmetçi kelimesini duyunca bir yeşilçama da gitmedim değil. şoför ve uşak kombiniyle mutlu son diyorum ve gidiyorum. buarada yeni işinde de başarılar mutluluklar.

ben ona bile vakit bulamıyorum.

başıma gelmeyen hadise. işim gereği evde çalışabiliyorum bundan mütevellit efenim işte bunalmak yerine kendi evimde bunalıyorum.
konu iş yerinde bunalmak mı sadece işten bunalmak mı bilemedim.