ilk istanbul'a geldiğim zamanlar 2010'da beşiktaş'tan çıkıp zincirlikuyu'ya metrobuse binmek için köprüden bi aşağı baktım hayatımda o kalabalığı hep konserlerde festivallerde görmüştüm. biraz beklemek istedim bi olay olduğunu düşündüm fakat ortada ne ambulans ne polis arabası var. tedirgin bir şekilde aşağı indim baktım ki her şey yolunda sikinti yok insanlar metrobus bekliyor ve biniyor. önce sırt çantamı ön tarafa aldım çünkü insanlar hunharca çantama saldırıp kapıp kaçacaklar. derken metrobus geldi ve nasıl bineceğimi bilmiyorum. çünkü biz ankara insanları biraz kibarızdır, otobus duraklarında sıraya girer insanca bineriz otobuse, metrobus yavaşça geldi süzüldü önüme fakat çok da kalabalık var. ben sağıma soluma bakıp nasıl bineceğimi planlarken anlamadığım bir şekilde kendimi metrobusun içinde buldum. yani ben binmedim metrobuse beni bindirdiler.

yer kapma mevzusu sinsilikle başlar, çaktırmadan insanları süzersin kim iniyor gibi yapıyor diyerek takipte olursun. bu mücadale aslında beylikdüzü'ne kadar sürer gider. çok zor bir zanaattır. kadını gelir yaşlısı gelir, sen akşama kadar çalışmış leşin çıkmıştır ama insanlara da yer vermek istersin bir yandan da vermek içinden gelmez. en iyisi kanka tak bi kulaklık bide üstüne güneş gözlüğü varsa senden kralı yok. camdan dışarıyı izleyip durakları sayabilirsin.