mavişi öyle severdim ki, okuldan eve gelen ben onunla ilgilenir; suyunu, yemini değiştirirdim. çocukluk işte, çocuk aklıyla sevdiğim ilk kuşumdu. bir gün eve akşam saatinde geldiğimi anımsıyorum; onun sesini duymuyordum bir şeyler olduğunu anlamamıştım. annemin yaptığı hareketleri izliyordum sadece; kafesine gidiyor, kafes kapağını açıyor ve onu oradan çıkarıyordu. bende; "annem, herhalde kafesini temizleyecek" diye, düşünüyordum. öyle değilmiş. maviş soğuktan ölmüştü. sessizlikle beraber, nasıl bir tepki vereceğimi bilmiyordum. bir daha da evde kuş besleyememiştim.