annemin görevli olduğu sayımlardan birinde ona eşlik ederek tanık olduğum facia. sokağa çıkma yasağından dolayı yiyecek satan tüm dükkanların kapalı olması, annemin iyi niyeti sonucunda*arabaya herhangi yiyecek madde almaması, saymakla görevlendirildiği bölgedeki her evde en az 5 kişinin yaşıyor olması, girdiğimiz hiçbir evde türk misaferperliğinin uğramamış olması ve sabah kahvaltısıyla evden çıkan cılız çocuğun* açlıkla olan imtihanı olarak hatırladığım işkenceydi benim için. bir de hatırladığım mahallenin %99'u bolu geredeliydi* sayım sonlarına doğru ankaralı bir ailenin evinde yediğim birkaç dilim kek ve çay dünyanın en güzel yiyeceği gibi gelmişti bana...