duygusal bir müzik bulamamaktan kaynaklanır. o kadar ruhsuz müzikler yapılıyor ki, ruhu oyun müziklerinde arıyoruz. dinlediğim müzikler de şunlar haa:

bi süre dinleyince insana civata gevşettirir bu müzikler, sabrını alkışlıyorum

konu video game soundtrackleri olunca benim için bundan ötesi yoktur. nostaljinin dışında çok şey hissettiriyor bana nedense:

oyun değil ama yine de.. nyan cat - yaraya asit dökmek gibi.

(bkz: angry birds)

bu iş görür kanaatindeyim



yok o görmezse bu versiyonu kesin gaza getirir depresyon falan kalmaz hatta pazartesi sendromuna falan da iyi geliyor. ne parçaymış her derde deva.



not: iktidarsızlık hariç