sözlükte sürekli belli yazarlara yapılan yakıştırma.
önceden terör sempatizanı idik sonra terör destekçisi olduk, şimdilerde ise terörist damgası yiyoruz. bir insanın ölmesini istememek ne zamandır teröristlik oldu? siz şöyle mi zannediyorsunuz, asker ölünce halay çekiyoruz gerilla ölünce ağlıyoruz falan? hayır arkadaşım biz insan ölünce üzülüyoruz. çünkü ne bu boktan vatan, ne bu lanet coğrafya ne de kimlikler ne de bu siyaset hiçbiri bir insanın hayatından önemli değil. kahretsin ki en kötü insanın bile yaşama hakkı var. gözümüzü kırpmadan öldürebileceğimiz bok çukurlarının da yaşam hakkı var, kahretsin ki bu böyle. hani bir video var ya bir kadın bağırıyor askere oğlunu hastaneye götürebilmek için "yarın senin de cenazen annene gidecek, annene ne olacak benim gibi yanacak benim gibi" bu yürekten dudağa korkusuzca dökülmüş sözlere hiç mi içerlemediniz? hiç mi anneniz saçlarınızı sevmedi? hiç mi sevilmediniz? hiç mi sevmeyi, başkalarına zarar vermeden yaşamayı bilmediniz?, neden bu kadar kötülük? hiç mi acı çekmediniz? hiç mi sevdiğiniz birisini kaybetmediniz?
biz demiyoruz ki pkk kutsaldır, çoğul konuşuyorum ama antimilitarist sizin terörist dediğiniz insanlar, bugün kürt halkına yapılanların karşısında bir özsavunma niteliğinde. he evet bu pkk'yi masum yapar mı asla en az tsk kadar canidir. o da katildir, ölümleri o da nedene dayandırır, o da ceset siyaseti yapar. olan ölenlere, gidenlere olur. yüreği yanan annelere olur. bilmiyorum hiç üzülmemiş kadar kötü ne zaman olduk biz?