hayatimda benim hic basima gelmedi bu durum. sanirim iliskilere cok akilci yaklasiyorum, bu nedenle "beni sevmeyeni ben hic sevmem" modundayim, bu nedenle karsilik bulamadigim zaman direkt soguyorum insanlardan. birisi beni illaki sevsin diye de ugrasmam mesela, seviyorsa sevsin, dunyada kalan tek insan da o degil diye dusunurum. ote yandan kendimi bulunmaz hint kumasi olarak da gormuyorum, hatta kendime karsi acimasizim da, yalniz beni sevene ve sevgisini gosterene acaip deger veriyorum, hele duygular karsilikliysa direkt el ustunde tutarim, askimi acarim, sevgiye bogarim. platonik takilmak bence ciddi bir zaman kaybi ve dunyadaki kimse karsiliksiz ask yasanacak kadar benden degerli degil diye dusunuyorum. tas kalpli miyim neyim bilemedim :)