tarihsel sürece bakıldığında türkiye'de karşılığını bulmayan bir eylem çeşididir. zaten insan hayatına bu kadar az kıymet verilen bir ülkede tersinin olması da şaşırtıcı olurdu. bugün itibariyle 42. gününe girmiş olan son eylem de aynı kaderi paylaşmakta ve ne toplumda ne de devlette bir yankı uyandırmamıştır. aksine özellikle medyanın gündemine hiç gelmemiştir. ancak duruma verilen tepkinin sağır ve kör olması durumun önemini azaltmaz. düşünen bir canlı olarak bir insanın kendi hayatını sonlandırmaya varabilecek bir eylemi kendi rızasıyla gerçekleştirmesinin gerekçeleri kesinlikle çok önemlidir.

son eylemin gerekçesi, çeşitli vesilelerle kürtlerin yok sayılması sorununa müdahil olmuş vatandaşların mahkemelerde kürtçe savunma yapmak istemeleri, kürtçe'nin anayasal bir hak olarak kabul edilmesi ve abdullah öcalan'ın ilgili sorunun çözümüne ilişkin açıklama yapabilip bu açıklamalarını geniş halk kitlelerine iletebilmesidir. 40 yıla varan bir sürede devam eden sorunun barışçıl açıdan bu şekilde çözülebilineceğine "hayatları pahasına" inanan bu insanların bir çoğu kürt ulusunun var olma mücadelesinin önemli fikri aydınlarıdır. açlık grevlerinin bu insanların bedenlerinde ve beyinlerinde geri dönüşümü olmayan hasarlara yol açması olasılığı nihayetinde türkiye'deki barış arama sürecinde geri dönüşü imkansız bir zarara neden olacaktır.

her ne kadar bu eylemin bir karşılık bulacağına inancım olmasa da bu insanların hayatlarını ve sağlıklarını kaybetmeden barışçıl bir müdahalenin yapılması dileğiyle.