lise ve üniversitenin ilk zamanları benim için sorgulamadan geçti. gayet mutluydum. bi yakınımı kaybedince nasılsa buluşuruz bi yerlerde derdim. biri kötü bi şey yaparsa allaha havale ederdim geçerdi. gerçi şimdi karma is a bitch diyorum ama eski etkiyi yapmıyor. her istediğim şeyde dua edip rakatlardım. sonra dini tanrıyı sorgulamaya başladım.

şimdi bi yakınım ölünce kahroluyorum. çünkü ikinci bi hayata inanmamaya başladım. doğmadan önce neysek öldükten sonra oyuzu kabullendim. ölümden köpek gibi korkmaya başladım. hastalık hastası oldum. röntgen çektirmek, kan tahlilleri yaptırmak, sonuçlarını stresle öğrenmek azap oldu. yok olmak fikri çok ağır geliyor. tamamen anlamsızlaştı her şey. yaşamak anlamını arttırdı ama nedeni anlamsızlaştırdı. neyse öyle işte.