henüz o deli gibi yeme arzumu bastıramamışken elimdeki çipsin pat diye bitmesi, her ders nedense bilemediğim bir şekilde tam arkama oturan ahmetle göz göze gelmem- yakışıklı çocuk allah için-. buda yetmiyormuş gibi ödev yaparken benden yardım istemesi. filmin en heycanlı yerinde aniden beliren deterjan reklamları ve temizlik yapan kadının yüzündeki saçma gülümseme. her metroya indiğimde tren geliyor mööö şeklindeki iğrenç sensör. uyandığımda ilk gördüğüm yüzün ufuk hoca olması, sık sık oluyor son zamanlarda. bunalım patlaması pırılın yakınlarda bulunması. okadar çok varki...