bir kaç hafta önce, tam olarak tecavüz-final haftasında bıkmadan usanmadan ve istemeyerek ama yine de yeniden kendimi tekrarlamayı göze alarak altı kere tamamen, üç kere de beğendiğim sahneler olmak üzere 9 kere izlediğim film. ilk izleyişimde ağladım. ikinci izleyişimde burkuldum, dövündüm, üçüncü izleyişimde sistem eleştirisi dördüncüde fikir akımlarını birleştiriciliği... derken çok şey öğrendim. ağlamak istediğimde artık yeşilçam dışında bir filme daha sahibim. üstelik yabancı. ecnebi. onlar da insanmış. gırmızı gulaklı dişlek dafşanıma o filmi şiddetle baskıyla zorla ve zulümle bana izlememi tavsiye ettiği için razıyım, şükranım, ve şakirim. şakir ne demek bilmiyorum o denli memnunum ondan.

bir de şu sosla tavsiye ederim: bir müddet önce sevgilim dediğiniz kişiden ayrılıp da her şeye rağmen ağlamak arzusundaysanız lütfen izleyiniz. pişman olmayacaksınız.