bir fikrin ne kadar ucuna gidersen, o fikrin zıttına o kadar yaklaşırsın derler. bir şeyleri desteklemenin, ya da o şeylere muhalif olmanın gerçekten ne demek olduğunu bilmiyoruz gibi bir halimiz var. ne yazık ki, çoğunluk olarak; inanç olsun, cinsiyet olsun, siyaset, özel zevkler, sanat, görsellik, yani kendimizi cümlelerle ifade etmeye çalıştığımız her alanda bu huy kendini gösteriyor. ülkenin yönetimi eleştireyim derken batmasını istemeler, iktidarı eleştireyim derken aşağılamalar, patronunu eleştireyim derken hakaret etmeler, homofobik derken heterofobiğe, cinsel duruşunu açıklayayım derken homofobiğe dönüşmeler, müzik zevkimizi gösterelim derken başkalarınınkini küçük görmeler vb vb vb...

bana kalırsa bunlar kafamızı kullanmadığımızdan. bize göre yaptığımız bir hareketin tek nedeni olabilir, o da toplumumuza öngörüleni. muhalefeti eleştirdiğinde yalaka, iktidarı eleştirdiğinde chp'li, baş örtüsünü desteklediğinde yalaka, baş örtüsünün sömürüldüğünü söylediğinde din düşmanı, iktidar iyi şeyler de yapıyor diye cümleye başladığında gözün kör, cümleni ama yaptıkları yanlışları mazur göstermiyor diye getirdiğinde nankör oluyorsun. ne yazık ki bu konuda verilecek o kadar örnek var ki. iktidarın da, muhalefetin de eleştirilecek tarafı çok. yamukları çok. acil şekilde düzeltmeleri gereken faaliyetleri çok çok çok. ama onlar dünyamızın merkezi değil. kaldı ki, oy vermemiş olsak da, adı üstünde bizi temsil ediyorlar. ne zamanki kafamızı gözden geçirip, yapıyorum ama niye yapıyorum diye sormaya başladığımızda, yapıyor ama niye yapıyor diye sormaya başladığımızda, işte o zaman gelişmek için gidilecek o bitmeyen yolda adımlar atmaya başlamışız demektir.

peki ya yolumuza sadece karşımızdakini suçlayarak, bastırarak devam edersek. batmanın sonu yoktur derler. dibin de dibi var.