ömründe bir kitap yazmadığı halde sözlüğe yüzlerce girdi girendir.

ünlü astrolog rezzan kiraz'ın anlattığına göre kadim bir öğretinin paylaşımı için yaratılan ortak resim dili, bu bilimin karşıtı fanatikler tarafından yapılan kırımlarla yok olma noktasına gelince iskenderiye'den kaçıp marakeş'e sığınan bir grup bilim insanı bu görselce zengin ilmi -kimilerince simya olduğu savunulur- yetmiş iki kağıt parçasına basarak dünyanın dört bir yanına yayılması için çingenelere teslim eder. günümüzdeki iskambil kağıtlarının da atası olan bu ilk tarot destesi, çingenelerin elinde bir fal ve hurafe aracına dönüşür.

simyanın çağdaş kimyanın başlangıcı için önemine rağmen bir bilim olmaması gibi astronominin gelişmesinde rol oynamış olan astroloji de bir bilim değildir. başka bir deyişle bırakın milyonlarca ışık yılı uzaklıktaki yıldız kümelerini, dibinizdeki güneş bile kaderinizde bir değişim yaratmaz.

makbule kıral'ın da dediği gibi: "mantı, suya yazılan yazıdır."

bagcilar’in tozlu insaatlari ve kalitesiz gocmen mahalleleri de istanbul’dur, taksim’in “yeni sanat” kokan oymalari da. bukalemunun renkleri bile hayatta kalmak icindir, guzellik icin degil.
.
dunyanin belleginden silip atilamayacak sehirlerden biridir; bizantiyum’dur, konstantiniyye’dir, tsarigrad’tir, bolis’tir ve hatta mikligarður’dur.

utu mudur giysiyi duzleyen yoksa masasi mi?

tipki turkiye’nin yalnizca sultanahmet, kapadokya ve doner olmamasi gibi kendisi de yalnizca kolezyum, gondol, makarna olmayan ulkedir. terk edilmis antik roma forumlarindan batik sualti kentlerine, alp daglari’ndaki yayla evlerinden anit mezarliklarina, paha bicilemez sanat eserlerine hayran birakan ulkedir. avrupa’nin hem dogal hem de tarihsel acidan kuskusuz en zengin ulkesidir. “gozden uzak, gonulden uzak” sozunu her vatandasi bilir. bir de tarihte taraf degistirmedikleri hicbir dunya savasi olmamistir.

buyuk iskender, kemik yiginlari icinde debelenen sinoplu diyojen’in basina dikilir ve ne yaptigini sorar.
.
“babanizin kemiklerini ariyorum ama kolelerinkinden ayirt edemiyorum.”

cok uzak olmayan bir zamanda uzak dogu alternatifleri nedeniyle tahtinin sallanmasini bekliyorum, biraz da umuyorum.

2019’un guzel bir bahar gunu, tramvayda iki suriyeli genc kadin goruyorum (suriyeli olduklarini tahmin ediyorum). tramvayda en ufak ses olmamasina ragmen kendi aralarinda konustuklarini fark ediyorum. duydugum en guzel lisan herhalde diyorum.
.
bodrum sahillerini kirleten almanlara, ıngilizlere, ruslara da kiziyorum, avrupada asilik yapan turklere de. ulkesinde inandigi sey ugruna savasacagina turkiyede keyif catan suriyelilere de kiziyorum. fakat insan bin turlu. ayibin irki mi olurmus.
.
bir gocmene gelene kadar nefret edilecek cok sey var dunyada. bir suriyeliye kapi komsumdan daha cok benziyor olabilirim, kim bilir.

pek cok kulture osmanli araciligiyla giren cagdas kahve henuz turk kulturunde bile yokken gri ve kahve tonlarindaki renklere “boz” denirdi.

yalnizligin guzel sesinde huzur bulandir.

kisisel gorusumle diger iliski turlerinden farki olmayandir. hepsinin curuk temeli de sekilcilik diyebilecegimiz gorunus-maddiyat-cinsellik ucgeninden guc almasindandir ve sonucu da uzun zamanda insa edilen birlikteligin guvenin saglam zeminine kok salmamasidir.

1.80 boyundayim ve hicbir zaman kendimi uzun olarak tanimlamadim, istatistiksel olarak yasadigim yerin ortalamasinin dort bes santim uzerinde olmasina ragmen. ote yandan 1.81 ya da 1.83 birinin bugune kadar kendini hic ortalama ustu gibi agirbasli bir sekilde anlattigina da rastlamadim, ki komiktir. zira baska bir istatistik, ikisinin de hollanda’da ortalama alti olmasidir. dolayisiyla alternatif baslik onerim “ortalama ustu hanzolarin kendini uzun sanma yanilgisi”dir.