son zamanlarda 80'ler öncesi türk filmlerini izlerken başıma gelen, gözyaşını dökmektir. tabii ki saçma sapan acıklı senaryolara ağlamıyorum ama bazen filmin konusundan bağımsız öyle bir sahne geliyor ki dayanamıyorum ve aynı anda kendi halime gülerek ağlıyorum. belki çocukluğumdaki bir hissi yakalıyorumdur. belki de eski artistlere üzülüyorumdur. * tam bilmiyorum ama nedeni masumiyet hissi. galiba masumiyetimi kaybettim. *

bir de, (bkz: ağlamak abdest bozar mı)