hiç sevmediğim bir tabir var; kezban diye. zaten bahtsız olan bu isimin iyice çamura bulanmış halidir. ama bu kezban sözleri diye yapılan paylaşımlarda ironik açıdan baktığımda en hoşuma giden, daha doğrusu ilgimi çeken laflardan biridir. oturduğu yerden kendine bol keseden değerler veren, bu haliyle bile kendini büyük bir kazanım olarak gören prenses ve prenslerin, aslında görmeyen, göremeyen, söylersem belki olur beklentisiyle neredeyse bilinçsizce edilen sözlerden biri. çünkü %99 öyle biriyle karşılaşamayacak, bu tür şeyleri duyamayacak. bu açıdan bakınca üzücü. ama öyle bir kültür içinde yaşıyoruz ki (sadece yurt içini kastetmiyorum), insanların kendilerini başkalarına beğendirmek için neredeyse atmayacağı takla yok. bu tür laflar bence özgüvenden çok bu taklalara giriyor. özellikle bu kültürün içinde doğanlar içinse tam bir şansızlık.

komik, ama altını kazıdığında üzücü...