gerçekten bazı şeylerden sıkıldım. daha doğrusu şu an yaşadığımız zaman dilimindeki insanların yaşam hayatından.
öyle bir yerdeyiz ki artık gerçek hayatı yaşamıyoruz, yaşayamıyoruz. insanlar sanal alemin kurbanı. bu 5 yaşındaki çocuktan 50 yaşındaki birine kadar geçerli. çocukların elinde ipadler, yetişkinlerin ellerinden düşmeyen telefonlar. ne o eski muhabbetler var ne de eski arkadaş ilişkileri. insanlar toplu taşıma araçlarında kitap okuduğunuzda size garip garip bakıyor mesela. yahut bir gazete okuduğunuzda. herkesin hayatı sosyal bir ağa takılı kalmış. kimisi istemeyerek yapıyo kimisi ise topluma ayak uydurmak zorunda hissettiği için. elimde sırf alışkanlıktan duran telefon olsun istemiyorum. insanlarla mesajlaşmak değil karşı karşıya gelip sohbet etmek istiyorum. çocuklar sokaklarda oyunlar oynasın istiyorum(şahsen bu zamanın pedofili ve tecavüzcüleri var iken biraz zor). bugün yaptığım bir şeyin raporunu aptalca bir internet programına vermek istemiyorum. popüler kültüre uyum sağlamakta. insanlar yaşasın ve yaşadığını hissetsin, birbirleri ile muhabbet etsin istiyorum. sanal alemde değil gerçek bir hayatta yaşadığımızın farkında olmak istiyorum.


(bkz: sanal hayatlar)