bir daha görmeyeceğim duymayacağım dediğim adamın evinin kapısında buldum kendimi bu akşam. günlerdir zihnimi kurcalayan gidiş fikri bu akşam eyleme dönüştü. kapıyı çaldım ve o kapının açılışını beklediğim süre hayatımca en uzun beklediğim süreydi adeta. kapı açıldı,yutkundum o ise şaşkın bana bakıyordu. girebilir miyim deyip içeri geçtim ve bir çayını içmeye geldim dedim. onu görmek istiyordum ve duymak, nitekim yaptım da. denilebilir ki ya gururun? eğer güne onunla başlayıp günü onunla noktalıyorsam ve her anımda onun noksanlığını hissediyorsam ebesini öpsünler gururun,yemişim gururu! şuan ne mi hissediyorum? kestiremiyorum. ama şunu biliyorum ki bu işin sonu yok,zaten eskiye dair veya eskideki gibi yaşamak istemiyorum ki onu ben. sadece dedim ya görmek ve duymak istiyordum.