yaşama dair ne varsa paylaştığım iki kedi kızım var. hüznümde de, sevincimde de, sinirli anlarımda da , aşık olduğumda da, aşk acısı çektiğimde de hep onlar vardı. bilirdim ki herkes gider ama onlar kalırdı. bunun kadar yüce bir duygu var mı ? bence yok. kimse için hayatımı ve/veya koşullarımı değiştirmem ama onlar için imkanlarım elverdiğince herşeyi yapabilirim, düşünmeden. sayelerinde empati kurmayı daha iyi kavradım , sokaklardaki dostları da unutmadan elbetteki. kısaca ki iyiki varlar. konu onlar olunca duygusallaşıyorum bir tek ben napayım..