hayvanları severim ama mangalda.*

hayvanları severim ama ait oldukları yer...ne kafes nede evlerimiz. anlamayan?

hafta sonu şehir dışına çıktığım için kedimi bir arkadaşıma bırakmak zorunda kaldım. 6 saatte bir arkadaşı darlayarak napıyor benim oğlan diye darladım çocuğu. deli gibi özledim serseriyi. annem beni bu kadar özlemiyordur be *

gerçek dostluk çıkarsız bir şey beklemeden kimde var başka.

güvercin, tavşan, kedi, köpek, tavuk, kaz, ördek, inek, kuzu, balık bakmışlığım var hemde büyük bir keyifle. hiç arkandan konuşmuyorlar, çeşit hesaplar peşinde olmuyorlardı.

şuan 1 örümcek maymunu bir tane van kedisi (sahiplendirdim ) yuva aradıgım bitane golden ve 2 tane sokak köpegi var ve birde çatıtan düşen güvercinler

hangi türü olursa olsun hepsinin bir cezbedici yönü var.
elimde olsa her hayvan türünden bir tane beslerdim, en azından iki ayaklılardan daha az sorun teşkil ediyor 4 ayaklılar.

bu yaşıma kadar beslediğim hayvanlar;
1) 10 un üstünde kedi
2)koli ve amerikan cocker
3) kaplumbağa
4)martı
5)akrep
6)balık
7)guinea pig (bakmaya devam)

çocuklugum köyde geçtigi için kendimi sansli hissediyorum. en azindan günümüz çocuklarinin çogu gibi, hayatinda ilk inegi ya da ati bir hayvanat bahçesinde görmek gibi bir ucubelik yasamadim.
merhum peder atlari çok severdi. iki at, 4-5 inek hep vardi zaten. koyunlar, keçiler, çoban köpekleri, hindi, tavuk ördek, kaz... evdeki kediler... damdaki güvercinler..

kaçiniz yeni dogmus bir buzagiya ya da kuzuya dokundunuz? kaçiniz, annenizin samanlikta kuluçkaya yatirdigi tavugun kanadini kaldirip, altindaki yumurtadan yeni çikmis civcivi gördünüz? hatta bir yumurtanin çatlamasina, civcivin önce gagasinin, sonra kafasinin çikmasina, etrafina saskinlikla bakmasina, annesinden önce sizi görmesine sahit oldunuz?

modern kent hayatinin insanlari yalniz, sinirli, depresif ve saldirgan yapmasinin en önemli sebebi, dogadan ve diger canlilardan kopmus olmasidir sanirim.

hayvanlar bu gezegen üzerinde en az insanlar kadar hak sahibidir. ve emin olun, insana insandan daha iyi dostturlar.

yaşama dair ne varsa paylaştığım iki kedi kızım var. hüznümde de, sevincimde de, sinirli anlarımda da , aşık olduğumda da, aşk acısı çektiğimde de hep onlar vardı. bilirdim ki herkes gider ama onlar kalırdı. bunun kadar yüce bir duygu var mı ? bence yok. kimse için hayatımı ve/veya koşullarımı değiştirmem ama onlar için imkanlarım elverdiğince herşeyi yapabilirim, düşünmeden. sayelerinde empati kurmayı daha iyi kavradım , sokaklardaki dostları da unutmadan elbetteki. kısaca ki iyiki varlar. konu onlar olunca duygusallaşıyorum bir tek ben napayım..

pet shopdan alınmadığı sürece bir hayvana evini açmak dünyanın en güzel tecrübesidir. her boku bildiğini zanneden ve evrenin en zeki canlısı olduğuyla övünen insanoğluna sevgi, sadakat ve vefa konusunda öyle bir ders verirler ki, bunu size ne okulda öğretirler, ne de etrafınızda örnek alabileceğiniz biri vardır. onlar bize değil, biz onlara muhtacız.

(bkz: var olmak haktır)

insanoğlunun katetmesi gereken uzun yollardan birisidir. eğitim sistemine konulması zorunludur. bu dünyanın sahibi değiliz. hayvanların sahibi hiç değiliz. sağlıklı nesillerin yetişebilmesi için erken çocukluk dönemlerinden itibaren her canlının bazı temel hakları olduğu her insanoğlunun kafasına kazıtılmalı hayvan sevgisi aşılanmalı, sevmiyorsa hayvan hakları pompalanmalıdır.