6-7 yaşlarına gelene kadar babamı çok ilginç, çok başarılı, her şeyin en iyisini bilen/yapan bir adam zannediyordum. değilmiş. hayatı boyunca çok az çalışmış, 4 kez üreyerek gösterdiği evrimsel başarısı dışında pek bir şey başarmamış biri.

onun süpermen olmadığını farkettiğim dönemi çok iyi hatırlıyorum. 1. sınıfta bir form vermişlerdi, ailemizle ilgili bazı bilgileri doldurmamız gerekiyordu. annem o zamanlar bir otelde resepsiyonda çalışıyordu, iş yerini, kaçta işe gittiğini, kaçta geldiğini, görevinin neleri kapsadığını biliyordum. daha sonra babamla ilgili yerleri doldurmam gerekti, boş boş baktım sayfaya. eve gidip babama ne iş yaptığını sordum, cevabı: serbest meslek. algılayamamıştım ilk başta, sonraki bir sene içinde çözdüm her şeyi. babam eşek kadar olmasına rağmen baba parası yiyerek, onların evinde yaşamayı sürdüren biriymiş. *

geçici pek çok işi denemiş, hiçbirinde tutunamamış. çalışmamasının yanı sıra, eve giren tüm paralar * kendininmiş gibi davranıyor. şu an 52 yaşında, hala 17 yaşında biri gibi yaşıyor. 4 kardeşiz, hiçbirimizi tam olarak tanıdığı söylenemez.

seviyorum onu, babam sonuçta. iyi niyetli bir de, biliyorum. son yıllarda * benimle daha çok ilgilenmeye, tanımaya çalışmaya başladı.

ben hırslı sayılabilecek, kendine her zaman yüksek hedefler koyan biriyim, babamın hayatının böyle geçmiş olmasıyla yüzleşmek kolay olmadı.