önemsenen, değer verilen bir kişi ise utanılır. daha doğrusu utanma ile karışık üzülünür. ama ben bir tarafa o kişi çoktan yerin dibine girmiştir bile.
tanımadığın biri bile olsa zor durumda kaldığında veya bişeyi beceremediğinde o kişi adına utanılır. sebepsizdir. türk insanının vicdanı sebep olabilir.
bir kimsenin kötü bir şeyi öyle olduğunu bilmeden yaptığı, bunu bir türlü farkedemediği, üstüne üstlük doğruluğundan emin olup herhangi bir sorgulama veya özeleştiride bulunmadan yaptığı bütün eylemler için hissettiğim duygudur. kötü ve üzücü olan ise o kimsenin bunu bile anlayamamasıdır.
bu videoyu yeni gördüm. * gabilede kızı "babam hümanisttir aslında" gibi bir cümle kurmuş, böylece falanlı filanlı bir haber olmuş. bir berber ile aramdaki bağı kurduğu için kendisine teşekkürü bir borç bilirim. yerde 100 tl bulmuş kadar sevinçliyim şuan. bana güvenen insanların, bu talihsiz açıklamayı duymaması için rüşvet vermeyi düşünüyorum. beğenmediğim, yaklaştığında adımlarımı hızlandırdığım, kırmızı ışıkta dururken aman ne gerek var; belki para ister diye arabanın camını kapattığım o pis suriyeli dilenci ile prodüksiyon sorunu olmayan rüyamda, itina ile taksim metrosunda raylara itilişimle aynı his. öyle ki, öğrenilmiş çaresizlikle ve dudağımın köşesindeki korkulu gülümlesemeyle platforma bakış isimli kompozisyon. kendi olmak adına ülkesini terketmek zorunda bırakılmış bir ötekinin, başka bir ötekiye ettiği laf! kızamadım bile. başkasına adına utanmak işte tam da böyle bir şey:.