merhaba.
ben bir lgbt bireyiyim. çevremdeki herkes bunu bilmiyor. sosyal ortamda tanıştığım insanlar dışında. bu okul olsun, oturduğum semt, aile, akraba. zaten söylemeyi de düşünmüyorum bu işin sonu büyük ihtimalle aileden reddedilme gibi bir şey olacak. her neyse. çok yakınım diyebileceğim iki insan var. artık saklamanın bir manası olmadığını ve rahat rahat konuşabilmek adına ikisine de açıkladım. biri çok fazla tepki vermedi ne kadar konuşup dursa da, diğeri bir şaşırdı garip garip tepkiler verdi, konuşmadı benimle, hiçbir şey demeden evden gitti felan. aslında burada sorulması gereken bir soru da "en yakın arkadaşın olduğuna emin misin". işte daha sonra hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya devam ettik. en son bu muhabbetlere girdik. o sırada da sevgililer günü işte sevgilime hediye bakıyorum. bana alma ne gerek var bir kız için yaptığın şeylere bak gibi saçma sapan cümleler kuruyor. daha sonra bana "nereye kadar gidebileceğini düşünüyorsun" "nasıl evleneceksin" "kendini kandırıyosun" demeye başladı. bu arada ben uyuşturucuya çok karşı bir insanım. hiçbir şekilde kabul edemem ve sinirlenirim konusu açıldığında dahi. bana "eşcinsel olacağıma uyuşturucu kullanırım daha iyi" dedi. şimdi insan edilen lafa mı alınsın, bunu yakın arkadaşından duyduğu için mi alınsın. o cümleyi ondan duymak bana hayatımdaki en ağır kalp kırıklığını yaşattı zaten. kaldım böyle bir yandan sinir bir yandan üzüntü. başladık laf dalaşına girmeye. ne yaptım ne ettim unutamadım bu cümleyi. belki başkası dese beyinsiz deyip geçicem, veyahut umursamıcam. ama düşünün ki bu sizin en yakınım dediğiniz insan ve bunu duymak.. gerçekten hayatımın en ağır kalp kırıklığı idi.

bu yolda yaşayacağımız acı türlerine en iyi örnektir, beklenmeyen yerden darbe almak!
kabuk bağlayacak ve alışacaktır yüreğimiz...
fakat, asla affetmeyecektir ahmakça ve vicdansızca tepki verenleri!

nasıl güzellik göreceli bir kavramsa (ki çirkinlik pek de değildir) iyi-kötü ayrımı da aynı şekilde benim gözlemim. birine iyi gelen diğerine kötü gelebilir. bu çizgide yetişmiş tüm insanlar da hep ''uyuşturucu kullanmak'' kötünün en üst noktasıdır. biliyorum çünkü çocukluğumda hep haberler ya da çevreden duyulanlar olsun uyuşturucu kullanmak hayatta yapılabilecek en kötü şey olarak sunuldu bana. oysa ki değil. tabi ki uyuşturucu kullanmak iyi bir şey demek değil bu ancak hayatta bundan o kadar kötü şeyler de var ki: açlıktan mı bahsetsem, sevdiğiniz insan tarafından kalbinizin kırılmasından mı, değer görmemenizden mi yoksa kenya'daki yetim kalan yavru fillerden mi...

uyuşturucu kullanmayı çok zor da olsa bırakabilirsiniz ama kendiniz olmayı asla (gerçekten) bırakamazsınız.

5 senelik kardeş gibi olduğum heteroseksüel kız arkadaşım var. açılmayı düşündüm bi ara ama sonra karar değiştirdim. hep zarf atıyordum mesela "evlenmeyecem, evlatlık edinicem" ama o hiç anlamadı. eylül cansın videosu izlettirdim: "köpekli kısım çok komikti kız" dedi bana. yine bana evlenmezsem nasıl ihtiyaclarımı gidereceğimi * sordu. ben de ila kadınlarla yatınca ihtiyacımı mı gidereceğim dedim, bana erkeklerle yatacak halin yok ya o zaman sapık olursun dedi, hadi ya dedim, kim öğretti sana bunu dedim ımhh şeyy öyle işte diyebildi. hollandada eşcinsel evliikleri öğrenmiş bana gülerek söyledi ayy tr?de olsa nolurdu dedi. ben de düşün bi nolur dedim, düşündü "komşuluk yapmazlar, linç ederler" dedi. mesela dedim ben erkek arkadaşımla hollandaya kaçsam? dedim, bana öyle bi planın mı var dedl, sadece cevap ver dedim, kızarım dedi, ya daha fazlası dedim, ne gibi napabilirim ki dedi, mesela baban polis bana çok zarar verebilirsiniz, beni ispiyonlayabilirsiniz, hayatımı zehir edebilirsiniz dedim, o de bunların hiç birinin olmasına izin vermem benim en yakın arkadaşımsın dedi. ama ben cesaret edemedim, onu kaybetmeye göze alamadım ve bi daha konusu açılmadı, hala anladığını sanmıyorum dattebayo.

en yakın olma sorununu eşcinselliğimi kabul ettiğim gün düşünmeye başladım. en yakın kimdir, kim en yakın arkadaşın olur... çevremdeki insanlara baktım, acaba kaçı hayal ettiklerinin aksine homoseksüel cikolatali kek'i severlerdi. onların bu konudaki görüşleri öğrendim. homofobik olanlardan yavaş yavaş uzaklaştım. tabii homofobik oldukları için onlarla dalga geçtim. onları sığ, gerizekalı, yobaz olmakla suçladım, şakayla karışık. neyse onları hayatımdan siktir etmiş durumdayım.

geriye kalan insanlarım, arkadaşlarım, hepsi lgbt konusunda duyarlı. bunun için o kadar teşekkür ediyorum ki... elbette çoğuna asla açılmayı düşünmüyorum. açılmak istemememin sebebi sır tutacaklarına güvenemiyor olmam. zira burası türkiye. zira burası %99'u homofobik* insanların yaşadığı bir ülke. ben böyle bir sırrı herkese vermem. siz de vermeyin. homofobik olup olmadığını bilmeden açılmak ne demek arkadaşlar, kendinize gelin. silkinin.

açıldığım insanlar oldu mu? oldu. hepsi çok normal karşıladı. teşekkür ettiler, arkadaşlığımız level atladı. en güzeli de ne biliyor musunuz? açıldıklarımdan 2 tanesi, homofobik insanlarla beraber olmuyor. ikisi de çok güzel kadınlar. kaç erkeği terk ettiklerini biliyorum.

neyse ki adam uyuşturucu örneğini vermiş. eşcinsel olacağına öl de diyebilirdi. derler bok beyinliler.