aman yani, hafta sonu oldu da ne oldu şimdi. yapayalnız oturuyorum evde. hafta içi çalışırken en azından iş yalnızlığa yoldaş oluyordu. ama bugün mal gibi kalakaldım yine. sevgili olmayınca tatilinde anlamı olmuyor. uzun bir kahvaltı yapabilirim, şöyle keyfince de yalnız çekilmez. uzun uzun uyuyabilirim ama sarılacak biri yokken o bile sıkıcı. çıksam dolansam sinemaya gitsem mi demiyorum bile. yalnız olunca hepsi sıkıcı. hafta sonu sanki daha çok yoruluyorum. yalnızlıktan.

düşünüldüğü gibi kötü olmayan durumdur. arada yalnız kalınarak kafa dinlenir; kendinle hesaplaşılır battaniyenin altında sıcak salep ve dvd keyfi yapılır...yok lan bunu yazınca o battaniyenin altında 2 kişi olması daha iyi olurmuş. yalnız kala kala yalnızlığa alışıldığı farkedildiği için haftasonu ama yalnız olmak kötü bir durumdur.

haftasonu da hafta içi gibi iş güç devam edenler için, pek yaşanamayan yalnızlık durumudur.

eve kimi atacağına henüz karar verememe probleminden kaynaklıdır. *

öğleye kadar yatarsın ama sonuçta kalktığında yalnızlık vurur yüzüne; o saatten sonraki kahvaltı da bir gariptir, kahvaltılıklar sanki sana hasta mısın olum der gibi bakar. velhasıl zordur yalnızlık.

(bkz: umutsuz ev geyleri)

evde yalnız yalnız oturup, krem şanti yemek ne kadar sıkıcı. ayyy krem şanti çıplak bedenimin, edeleli kollarımın üstüne düştü. ne yapacağım ben şimdi...

sevgilim olsa da güzelim haftasonumu evde boş boş oturarak geçirirdim ki zaten ben.

haftasonunu bütün sevdiklerime ayırıyorum. sevmediklerim kusura bakmasın. akşam güzel bir yemek yiyeceğim. hayat bu kadar kalabalık ve zorken, nasıl yalnız kalınır ki?

ne olmuş haftaiçi de yalnızım ne var bunda